Post Meaning

Zoals velen van ons voelt Patrick Verelst zich 'knock out' door de evoluties in de wereld. Het is een besef dat recent is komen boven drijven en hemzelf heeft verbaasd. Ook de kunst heeft na het expressionisme, het conceptualisme en de monochromie een onrustig einde bereikt. Er valt eigenlijk niets mee toe te voegen en we dreigen in het repetitieve en het banale te vervallen. De dialoog, de beweging en de tegenbeweging zijn weggevallen. Wereld en maatschappij zijn op een punt aanbeland waar we moeten kiezen voor nieuwe betekenissen: 'Post Meaning'.
De tentoongestelde werken graven naar die keuze die tegelijk noodzakelijk en onvermijdelijk is. Het zijn geen beleefde uitnodigingen en ook geen aanklachten. Verelst stelt vast dat de vraag naar nieuwe betekenissen - nieuwe zingeving zeg maar - dringender is dan ooit. Die vraag hebben ook Adam en Eva zich gesteld na hun verdrijving uit het Aards Paradijs. In Eden was creativiteit immers onnodig: alles was er perfect en de mens was bijgevolg onverantwoordelijk voor zijn eigen lotsbestemming. In een onvolmaakte wereld weegt de noodzaak om de volgende dag te halen op ieders schouders. Bij de enen leidt dat tot wanhoop met al zijn uitwassen, anderen brengt het tot creativiteit die nooit stopt. Patrick Verelst biedt ons zijn 'statement' aan in een heel brede context die we zonder aarzelen mondiaal noemen. Dat je daarvoor naar het landelijke Limburgse Heks moet reizen is niet zonder belang want het antwoord op onze vragen ligt in de natuur en onze nederige aanwezigheid daarin.