Tegen de terreur. Hoe Europa veilig werd na Napoleon 1815-1820

Hardcover, stofwikkel, geïllustreerde schutbladen (kaart van Europa, kaart van West-Europa, kaart van de Wellingtonbarrière), in-8, 510 pp., illustraties, bibliografische noten, bibliografie, index/register.


Parijs, juli 1815. Duizenden geallieerde militairen stromen de stad binnen en nemen paleizen en huizen in bezit. De vier geallieerde mogendheden, de overwinnaars van Waterloo, sturen hun beste ministers naar de Franse hoofdstad voor een uniek en nieuw experiment: een permanente geallieerde raad, die vijf jaar lang, aanvankelijk dagelijks, zal overleggen over de veiligheid van Frankrijk, en van Europa als geheel. Deze eerste gemeenschappelijke Europese inspanning tegen de terreur, die een voorafspiegeling lijkt van het bezettingsregime van na 1945, wordt door De Graaf voor het eerst in kaart gebracht. De veiligheidsmaatregelen waren nieuw, gemeenschappelijk, en net zo ambitieus als overtrokken. Maar deze proto-Europese veiligheidsraad slaagde er niet in de geest van opstandigheid aan banden te leggen. Naarmate de herinnering aan de gezamenlijke strijd tegen Napoleon verbleekte, nam de wil af om tot een Europees veiligheidsbeleid te komen en liep het eerste project van Europese integratie vast op de verschillende ideeën over wat precies gevaarlijk was, en waar de terreur schuilging. Na het Congres van Aken keerden soldaten en ministers terug naar de eigen hoofdsteden. Frankrijk was geapaiseerd, Europa kende vrede ? maar voor hoelang, en tegen welke prijs?