Mr. President, with your permission, I will make a small introduction and then ask my colleagues to brief the Security Council on the situation on the ground.

Excellencies,

The situation in the Middle East is growing more dire by the hour.
The war in Gaza is raging and risks spiralling throughout the region.
Divisions are splintering societies. Tensions threaten to boil over.
At a crucial moment like this, it is vital to be clear on principles -- starting with the fundamental principle of respecting and protecting civilians.
I have condemned unequivocally the horrifying and unprecedented 7 October acts of terror by Hamas in Israel.
Nothing can justify the deliberate killing, injuring and kidnapping of civilians – or the launching of rockets against civilian targets.
All hostages must be treated humanely and released immediately and without conditions. I respectfully note the presence among us of members of their families.

Excellencies,

It is important to also recognize the attacks by Hamas did not happen in a vacuum.
The Palestinian people have been subjected to 56 years of suffocating occupation.
They have seen their land steadily devoured by settlements and plagued by violence; their economy stifled; their people displaced and their homes demolished. Their hopes for a political solution to their plight have been vanishing.
But the grievances of the Palestinian people cannot justify the appalling attacks by Hamas. And those appalling attacks cannot justify the collective punishment of the Palestinian people.

Excellencies,

Even war has rules.
We must demand that all parties uphold and respect their obligations under international humanitarian law; take constant care in the conduct of military operations to spare civilians; and respect and protect hospitals and respect the inviolability of UN facilities which today are sheltering more than 600,000 Palestinians.
The relentless bombardment of Gaza by Israeli forces, the level of civilian casualties, and the wholesale destruction of neighborhoods continue to mount and are deeply alarming.
I mourn and honour the dozens of UN colleagues working for UNRWA – sadly, at least 35 and counting – killed in the bombardment of Gaza over the last two weeks.
I owe to their families my condemnation of these and many other similar killings.
The protection of civilians is paramount in any armed conflict.
Protecting civilians can never mean using them as human shields.
Protecting civilians does not mean ordering more than one million people to evacuate to the south, where there is no shelter, no food, no water, no medicine and no fuel, and then continuing to bomb the south itself.
I am deeply concerned about the clear violations of international humanitarian law that we are witnessing in Gaza.
Let me be clear: No party to an armed conflict is above international humanitarian law.

Excellencies,

Thankfully, some humanitarian relief is finally getting into Gaza.
But it is a drop of aid in an ocean of need.
In addition, our UN fuel supplies in Gaza will run out in a matter of days. That would be another disaster.
Without fuel, aid cannot be delivered, hospitals will not have power, and drinking water cannot be purified or even pumped.
The people of Gaza need continuous aid delivery at a level that corresponds to the enormous needs. That aid must be delivered without restrictions.
I salute our UN colleagues and humanitarian partners in Gaza working under hazardous conditions and risking their lives to provide aid to those in need. They are an inspiration.
To ease epic suffering, make the delivery of aid easier and safer, and facilitate the release of hostages, I reiterate my appeal for an immediate humanitarian ceasefire.

Excellencies,

Even in this moment of grave and immediate danger, we cannot lose sight of the only realistic foundation for a true peace and stability: a two-State solution.
Israelis must see their legitimate needs for security materialized, and Palestinians must see their legitimate aspirations for an independent State realized, in line with United Nations resolutions, international law and previous agreements.
Finally, we must be clear on the principle of upholding human dignity.
Polarization and dehumanization are being fueled by a tsunami of disinformation.
We must stand up to the forces of antisemitism, anti-Muslim bigotry and all forms of hate.

Mr. President,
Excellencies,
Today is United Nations Day, marking 78 years since the UN Charter entered into force.
That Charter reflects our shared commitment to advance peace, sustainable development and human rights.
On this UN Day, at this critical hour, I appeal to all to pull back from the brink before the violence claims even more lives and spreads even farther.

Thank you very much.

Methamfetamine, ook bekend als meth, crystal meth, methylamfetamine, N-methylamfetamine, pervetine of desoxyefedrine, is een drug, een sterk verslavende amfetamine en hoort bij de fenylethylaminefamilie ( N-methyl-O–fenylisopropylamine). Het is een lipofiel molecuul met een potente actie op het centrale zenuwstelsel. Het kan bij een licht zure pH ook in de geprotoneerde vorm aanwezig zijn (pK=9,9).

Door de verhoogde lipofilie werkt methamfetamine in vergelijking met gewone amfetamine sterker en heeft daardoor ook een sterker toxisch effect.[1][2]

Inhoud
1 Toepassingen
1.1 Medische toepassingen
1.2 Andere toepassingen
2 Geschiedenis
3 Synthese
3.1 Reductie
3.2 Condensatie
4 Chemische eigenschappen
5 Effecten
5.1 Effecten op zenuwstelsel
5.2 Effecten op het lichaam
5.2.1 Overdosis
5.2.2 Psychopathologie van de ontwenning
5.3 Effecten in de hersenen
5.4 Cellulaire mechanismen van toxiciteit
6 Biotransformatie
6.1 Omzetting in een hydrofiele/polaire stof
7 Trivia
Toepassingen
Medische toepassingen
Er zijn verschillende medische toepassingen voor dit middel. Methamfetamine wordt verkocht onder de naam Desoxyn door het Deense farmaceutische bedrijf Lundbeck voor behandeling van narcolepsie, obesitas en ADHD. Het wordt gebruikt als vermageringsmiddel (omdat het hongergevoel onderdrukt wordt) en bij extreme vormen van ADHD en ADD. Methamfetamine wordt meestal in zijn kristallijne vorm als methamfetamine hydrochloride ingenomen.

Andere toepassingen
Methamfetamine is een populaire harddrug. Het middel wordt ook gebruikt door mensen die onder grote druk toch goed willen of moeten presteren, zoals atleten, studenten of (straaljager)piloten.[bron?]

Geschiedenis
De Japanse chemicus Nagai Nagayoshi synthetiseerde methamfetamine uit efedrine in 1893. Akira Ogata was de eerste die in 1919 van fosfor en ephedrine methamfetamine in kristallijne vorm synthetiseerde.

In vroeger tijden werd het verkocht onder de naam pervetine of pervitin. Het werd geproduceerd door het Duitse farmaceutische bedrijf Temmler[3]. De grondstof efedrine werd door de Nederlandsche Cocaïnefabriek verwerkt.[4]

In de Tweede Wereldoorlog werd het middel door zowel de geallieerden als de asmogendheden gebruikt. Door het gebruik van methamfetamine konden soldaten langer doorgaan met vechten en kregen ze minder snel honger. Het middel werd als alternatief gebruikt voor alcohol, omdat alcohol tot excessen onder soldaten leidde. Hierdoor werd het middel veelvuldig verspreid onder soldaten, met als gevolg dat er 200 miljoen pillen methamfetamine in de Tweede Wereldoorlog werden gebruikt.[5] Een bekende gebruiker van het middel was Adolf Hitler, die het middel intraveneus liet inspuiten door zijn lijfarts Theodor Morell.[6] Bij de Wehrmacht stond het bekend als Panzerschokolade oftewel tankchocolade. Het werd gebruikt om bij langdurige gevechten bemanning van gepantserde wagens meer uithoudingsvermogen te geven. Voor vliegeniers was er de Fliegerschokolade. Bij geallieerde piloten werd het middel gedurende de oorlog vervangen door dextro-amfetamine, omdat methamfetamine bij hen tot agitatie leidde.[7]

Uit onderzoek van biograaf-historicus Cees Fasseur blijkt dat ook de Nederlandse Koningin Wilhelmina tijdens de oorlogsjaren regelmatig haar toevlucht zocht tot pervitine. Volgens rechtshistoricus Marcel Verburg zou haar druggebruik een verklaring zijn voor haar door de ministerraad in Londen destijds vaak als bizar en eigengereid ervaren optreden.[8]

In Japan werd het middel vlak na de Tweede Wereldoorlog verkocht onder de naam Philopon. Dit leidde tot een epidemie van verslaafden.[9]

Methamfetamine deed eind jaren 80 zijn intrede in de Verenigde Staten als harddrug. Het werd snel populair omdat het middel goedkoop is, relatief simpel te produceren, en het effect sterk is.

Synthese
Er zijn een vijftal verschillende synthesemechanismen,[10] waarvan de reductie van efedrine en de condensatie van fenylaceton de twee meest gangbare zijn.

Reductie
De reductie van efedrine was het eerste ontwikkelde synthesemechanisme en werd in 1894 door de Japanse chemicus Nagayoshi Nagai ontwikkeld.

Condensatie
De condensatie van fenylaceton met methylamine werd in 1919 door Akira Ogata ontwikkeld. Hij verkreeg voor de eerste keer methamfetamine in een kristallijne zuivere vorm. In 1921 vroeg hij voor deze syntheseweg een octrooi aan.

Chemische eigenschappen
Methamfetamine is een kleurloze vluchtige[2] lipofiele stof, die daardoor goed in staat is door de bloed-hersenbarrière te dringen en in vetweefsel te worden opgeslagen. Methamfetamine kan echter ook als wateroplosbaar ammoniumion aanwezig zijn. De aminestikstof heeft een pKa=9,9 en zal dus in licht zure oplossingen geprotoneerd aanwezig zijn en zich daardoor ook makkelijk in zure celcompartimenten zoals mitochondriën of neurotransmittervesikels ophopen.[11]

Effecten
Effecten op zenuwstelsel
Methamfetamine werkt op catecholaminerge zenuwcellen, en vooral op dopaminebevattende cellen. De stof kan op verschillende manieren de cel binnenkomen: door actief en passief transport.

Methamfetamine vormt door zijn chemische overeenkomsten met catecholamines een substraat voor retentiemechanismen. Het wordt actief door dopamineplasma-membraantransporters en vesiculaire monoaminetransporters binnen de cel getransporteerd. Dit zijn transportereiwitten die normaal voor de heropname van vrijgekomen dopamine geschikt zijn en onder andere bepalend zijn voor de dopamineconcentratie in de synapsspleet. De affiniteit van methamfetamine tot de transportereiwitten is 10 keer hoger dan voor amfetamine. Het passieve transportmechanisme is diffusie over het membraan heen.[11]

Binnen de cel gaat methamfetamine verder de organellen met inbegrip van mitochondria en vesikels in. Hier verhoogt het de pH en verandert enzymactiviteiten.[1] Van bijzonder belang is hierbij de verlaging van de MAO-activiteit in de mitochondria en inhibitie van catecholopslag in vesikels. Hierdoor wordt de neurotransmitterconcentratie in de cel verhoogd. De neurotransmitter bindt aan de naar binnen wijzende kant van de transportereiwitten en wordt in de synapsspleet getransporteerd. Het catecholamine bindt aan de postsynaptischen receptoren en oefent er zijn functie uit.[12][13]

Effecten op het lichaam
Door de verhoogde afgifte van catecholamines worden er zogenoemde vecht-vluchtreacties opgewekt. Typische effecten zijn:

Verhoging van de hartslag
Verhoging van de bloeddruk
Vernauwing van de bloedvaten
Verhoogde transpiratie
Verwijding van de luchtwegen
Vergroting van de pupillen
Daarnaast werkt het middel als een sterk afrodisiacum.

Overdosis
Methamfetaminegebruikers ontwikkelen al heel snel een grote tolerantie. Verslaafden nemen gewoonlijk een 5 tot 6 keer hogere dosis in dan de LD50 voor iemand die het voor het eerst gebruikt. Hierdoor kunnen twee ernstige situaties optreden waarbij overlijden een mogelijk gevolg is. Ten eerste dienen abstinente gebruikers dezelfde dosis die eerder in een tolerante toestand normaal was toe. Omdat ze hun tolerantie hebben verloren kan een zo hoge dosis dodelijk zijn. Verder komt het vaak voor dat nieuwe gebruikers dezelfde dosis toedienen als ervaren gebruikers. Overlijden treedt op door oncontroleerbare hyperthermie, epileptische aanvallen, hypoxie en hart- en vaatstelselcomplicaties.[1]

Psychopathologie van de ontwenning
Bij ontwenning, na vooral langdurig gebruik van hoge doseringen van methamfetamine, wordt anergie (afwezigheid van reactie) met dysforie (sombere of prikkelbare stemming) en een stoornis aan mentale energie waargenomen. Deze symptomen zijn heviger dan bij cocaïne en kunnen maanden aanhouden. Ook is psychose vaak gezien en wordt een hoge vatbaarheid voor paranoia waargenomen die jaren kan duren. Dit hangt waarschijnlijk samen met de neurotoxiciteit van de drug en de langzame herstel van het dopamine mechanisme in de hersenen.[1][14][bron?][15][16]

Effecten in de hersenen
Chronisch misbruik van methamfetamine heeft een heel sterk effect op het metabolisme in de hersenen, vooral op de pariëtale schors, de thalamus en het striatum. In de pariëtale schors wordt een verhoogd metabolisme vastgesteld, terwijl in de thalamus en het striatum het tegendeel te observeren is.[17] Dit werd ook in dierproeven bevestigd waarbij ratten chronisch aan methamfetamine werden blootgesteld[18]. De neurotransmitter dopamine speelt hierbij een belangrijke rol. Methamfetamine heeft een neurotoxisch effect op cellen van de middenhersenen, waardoor de afgifte van dopamine in het striatum wordt verlaagd en daardoor ook het metabolisme ervan[19]. Omdat de thalamus het meeste dopamine uit het striatum ontvangt, wordt ook het metabolisme in de thalamus verlaagd[20], wat uiteindelijk leidt tot een onomkeerbare verslechtering van de fijne motoriek[17]. Zelfs na drie jaar onthouding is de dopaminebinding in de nucleus caudatus en het putamen verlaagd. De reden hiervoor is echter nog niet helemaal bekend. Het zou een reflectie van neuroadaptie of neurotoxiciteit kunnen zijn. Verder zou het verbruikspatroon voor het verschil verantwoordelijk kunnen zijn.[1] Het verhoogde metabolisme in de pariëtale schors is nog niet helemaal opgehelderd, echter blijkt uit onderzoek dat gliose (een verhoogd aantal gliacellen in een beschadigd deel van het centrale zenuwstelsel) ervoor verantwoordelijk kan zijn.

Cellulaire mechanismen van toxiciteit
Er zijn twee modellen voor acute en chronische toxiciteit. Acute toxiciteit wordt bij dieren gesimuleerd met een toediening van ongeveer 4–5 mg/kg. Men vermoedt dat bij acute blootstelling aan hoge methamfetamineconcentraties dopamine in het cytoplasma wordt geoxideerd. Hierdoor verliest het dopamine zijn werking. Verder opent het mitochondrion poriën waardoor calcium uittreedt en celdood optreedt. Als methamfetamine chronisch wordt toegediend wordt met ongeveer 15 mg/kg/dag * 14 dagen wekt methamfetamine een verhoogde glutamaat-, dopamine-, calcium- en RONS-afgifte op. De apoptopische cascade begint en de cel sterft vervolgens.

Onafhankelijk van de manier hoe methamfetamine de cel binnenkomt, is de neurotoxiciteit van de productie van reactieven soortafhankelijk. Wanneer methamfetamine de cel binnenkomt en dopamine vrij zet, wordt deze geoxideerd (bij MAO of auto-oxidatie). De eruit voortkomende reactive oxygen species via H2O en NO met necrotisch celdood als gevolg. Als methamfetamine in de cel en mitochondrien diffundeert (mogelijk door zijn lipofilie) verandert het er de elektrochemisch gradiënt. Het is dus mogelijk dat methamfetamine niet alleen door de productie van radicalen de neuronen doodt maar ook door mitochondria-afhankelijke inductie van de apoptotische cascade.[1]

Biotransformatie
Om het concentreren van de stof te voorkomen wordt hij van het lichaam gebioactiveerd of gebiotransformeerd, en in een hydrofiele, makkelijk uitscheidbare stof omgezet, waardoor (in het geval van methamfetamine) uitscheiding via de nieren kan plaatsvinden.[2] De halfwaardetijd is afhankelijk van de urine-pH en bevindt zich tussen 5-6 uur en 34 uur.

De biotransformatie van methamfetamine in de mens is grotendeels opgehelderd en in-vitrostudies met hepatocyten[17] en in-vivo-onderzoek met ratten en cavia's[18] geven een adequaat model om de processen die erbij betrokken zijn te beschrijven. Detoxificatie vindt meestal in twee fasen plaats.

Omzetting in een hydrofiele/polaire stof
Methamfetamine wordt vooral door p-hydroxylering, N-demethylering en bèta-hydroxylering door het enzym Cytochroom P450 Cyp2D6[19] gebiotransformeerd, waardoor de stof zijn lipofiele eigenschappen verliest en de excretie van methamfetamine verhoogt. Daarbij blijkt dat de biotransformatie van methamfetamine in p-hydroxymethamfetamine verzadigbaar is en de halfwaardetijd met toenemende methamfetaminetoediening sterk verhoogd wordt. Verder blijkt dat methamfetamine een negatief effect op de werking van het enzym, dat bij de eerste hydroxyleringsstap betrokken is, heeft en onomkeerbare schade kan veroorzaken[17].

Er zijn nog twee andere routes, waardoor methamfetamine wordt gemetaboliseerd. Deze blijken echter in de rat een belangrijkere rol te spelen dan in de mens[18]. In de tweede pathway wordt methamfetamine in amfetamine en vervolgens in norefedrine, wat heel sterk op efedrine lijkt, en ten slotte ook in p-hydroxynorefedrine omgezet.

De derde pathway resulteert in het omzetten van methamfetamine in benzoëzuur. Daarbij wordt fenylaceton als intermediair gevormd.

Trivia
Volgens rechtshistoricus Marcel Verburg gebruikte koningin Wilhelmina tijdens de Tweede Wereldoorlog pervetine. In het boek Geschiedenis van het Ministerie van Justitie 1940-1945 legt de historicus een verband tussen haar drugsgebruik en het handelen van de vorstin.[21] Wilhelmina werd tijdens de oorlog gezien als een sterke en krachtige koningin, die via Radio Oranje het volk moed probeerde in te spreken. Voor de regering in ballingschap was de vorstin daarentegen een ramp, oordeelt Verburg. In zijn boek beschrijft hij hoe Wilhelmina de ministers tijdens de ministerraad volledig uitkaffert. Dat komt, volgens de auteur, mogelijk door bijwerkingen van haar drugsgebruik. De koningin zou door de verdovende middelen vreemde beslissingen hebben genomen, of soms juist beslissingen uitgesteld hebben.

In de oorlog werd pervetine soms gebruikt door soldaten om vermoeidheid tegen te gaan. Ook voor pijnbestrijding werd het middel vrij algemeen ingezet.


Bronnen, noten en/of referenties
(en) Davidson C, Gow AJ, Lee TH, Ellinwood EH. (augustus 2001). Methamphetamine neurotoxicity: necrotic and apoptotic mechanisms and relevance to human abuse and treatment. (pdf). Brain research. Brain research reviews 36 (1): 1-22 . PMID: 11516769. DOI: 10.1016/S0165-0173(01)00054-6. Gearchiveerd van origineel op 2016-06-17. Geraadpleegd op 2016-06-16.
(en) European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction (EMCDDA), Methamphetamine drug profile. EMCDDA Drug profiles. EMCDDA Gearchiveerd op 2016-04-15. Geraadpleegd op 2016-06-16
(en) Robert N. Proctor: The Nazi War on Cancer , Princeton University Press, 2000. ISBN 0-691-07051-2 p. 154-155
(en) Bosman, H.H. (2012), The history of the Nederlandsche Cocaïne Fabriek and its successors as manufacturers of narcotic drugs, analysed from an international perspective, Foot & Playsted Pty. Ltd., Launceston, ISBN 978-0-9872751-2-7 (Volume 1) en ISBN 978-0-9872751-3-4 (Volume 2)
(nl) Nico, Cardone, Nazi's slikten 200 miljoen dosissen Chrystal Meth. Knack (2011-04-14) Gearchiveerd op 2016-06-18. Geraadpleegd op 2016-06-16
(en) Doyle D (februari 2005). Adolf Hitler's medical care (pdf). J R Coll Physicians Edinb 35 (1): 75–82 . ISSN:0953-0932. PMID: 15825245. Geraadpleegd op 2016-06-16.
(en) Emonson, DL; Vanderbeek, RD (1995). "The use of amphetamines in U.S. Air Force tactical operations during Desert Shield and Storm.". Aviation, space, and environmental medicine 66 (3): 260–3
(nl) Vanessa Lamsvelt; Mirjam Keunen, Drugsgebruik Wilhelmina had invloed op regeerstijl. EenVandaag (2016-06-15). Geraadpleegd op 2016-06-16
(en) Tamura M, Japan: stimulant epidemics past and present pp. 83-93. United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC) (1989-01-01) Gearchiveerd op 2008-10-11. Geraadpleegd op 2016-06-18
(en) Cho AK (1990-08-10). Ice: a new dosage form of an old drug. Science 249 (4969): 631-634 . ISSN:0036-8075. PMID: 17831955. DOI: 10.1126/science.249.4969.631.
(en) Sulzer D, Sonders MS, Poulsen NW, Galli A (april 2005). Mechanisms of neurotransmitter release by amphetamines: a review (pdf). Prog Neurobiol 75 (6): 406-433 . ISSN:0301-0082. PMID: 15955613. DOI: 10.1016/j.pneurobio.2005.04.003. Gearchiveerd van origineel op 2016-06-19. Geraadpleegd op 2016-06-18.
(en) Kuczenski, R (pp. 31-61) in (en) , Stimulants: Neurochemical, Behavioral and Clinical Perspectives, Raven Press, New York, 1983, p. 360 p.. Geraadpleegd op 2009-04-01.
(en) M. W. Fishman, in Psychopharmacology: The Third Generation of Progress, H. Y.Meltzer, Ed. (Raven, New York, 1987), pp. 1543-1553; L. M. Gunne, in Drug Addiction II: Amphetamine, Psychotogen and Marihuana Dependence, W. R. Martin, Ed.(Springer-Verlag, Berlin, 1977), pp. 247-266.
azarius.nl, METAMFETAMINE, geraadpleeg 17 maart 2018
Akutbehandlung „Amphetaminartige Substanzen =ATS“ „Niedrigschwelliger“ Methamphetaminentzug, Ramon Rodler, Angelika Schmidt, Janina Schmüser, Jörg Abt, Roland Härtel-Petri; slide 135-139
Crystal meth withdrawal - Not like heroin, but not easy, Adi Jaffe, May 23, 2010
(en) Kanamori T1, Tsujikawa K, Ohmae Y, Iwata YT, Inoue H, Kishi T, Nakahama T, Inouye Y (2005-03-10). A study of the metabolism of methamphetamine and 4-bromo-2,5,-dimethoxzphenethylamine (2C-B) in isolated rat hepatocytes. Forensic Sci Int 148 (2-3): 131-137 . ISSN:0379-0738. PMID: 15639607. DOI: 10.1016/j.forsciint.2004.04.084. Gearchiveerd van origineel op 2016-06-19. Geraadpleegd op 2016-06-19.
J. Caldwell, L.G. Dring, R.T. Williams, Metabolism of [14C]methamphetamine in man, the guinea pig and the rat, Biochem. J. 129 (1972) 11-22
M. Dostalek, J. Jurica, J. Pistovcakova, M. Hanesova, J. Tomandl, I. Linhart, A. Sulcova, Effect of methamphetamine on cytochrome P450 activity, Xenobiotica 37 (2007) 1355-1366
J. Scheel-Krüger, Dopamine-GABA interactions: evidence that GABA transmits, modulates and mediates dopaminergic functions in the basal ganglia and the limbic system, Acta Neurol Scand 73 (1986) 9-49
[1]

Pokken: het pokkenvirus als biologisch wapen
Pokken als infectieziekte is al ruim dertig jaar uitgeroeid. Het levende virus ligt nog op twee plaatsen op de wereld opgeslagen en de vernietiging ervan is al diverse keren uitgesteld. Deskundigen zijn het niet met elkaar eens wat de beste oplossing is: bewaren of niet. Ondertussen is er een reële kans dat het ook in handen is gevallen van armere landen die het als biologisch wapen kunnen gebruiken.
Inleiding
Bij oorlogsvoering met biologische wapens wordt gebruik gemaakt van bacteriën, virussen, schimmels of van de chemische stoffen die daardoor worden geproduceerd. Theoretisch gezien is deze manier van oorlog voeren voor terroristen een aanlokkelijk alternatief voor conventionele oorlogsvoering. Met het verspreiden van een ziekteverwekkend micro-organisme of een stof hierdoor gemaakt kunnen vrij gemakkelijk en op een goedkope manier grote groepen mensen getroffen worden. Het is daarmee een aantrekkelijk alternatief voor met name armere landen om oorlog te voeren.

Bioterrorisme avant la lettre
Biologische oorlogsvoering is al heel oud. Al eeuwenlang worden door de mens biologische wapens in de strijd tegen de vijand gebruikt. Giftige slangen, cholera, de pest, miltvuur: allemaal zijn ze voor dit doel ingezet, al vanaf voor onze jaartelling. Een paar voorbeelden:

Tijdens de tweede Punische oorlog, ongeveer 184 jaar voor Christus, werden door het leger van Hannibal potten van aardewerk gevuld met giftige slangen in de schepen van vijand koning Eumenes gegooid, en met succes: Hannibal won de strijd.

De Indianen in Zuid-Amerika deden al gif van de pijlgifkikker op hun wapens.

In 1347 werden door de Tartaren de lichamen van mensen die aan de pest waren gestorven over de stadsmuren van de stad Kaffa gegooid; deze stad aan de Zwarte Zee was belangrijk voor de Zijde-route. In de daarop volgende jaren verspreidde de pest zich naar het noorden. Waarschijnlijk is de stad Kaffa daardoor de bron van de pestepidemie geweest die in de Middeleeuwen woedde. Hierbij stierf bijna een derde van de mensen in West-Europa.

Biologische wapens in de twintigste eeuw
Volgens het Stockholm International Peace Research Institute zijn er aanwijzingen dat tijdens de Eerste Wereldoorlog, in 1915, de Duitsers in Italië en Sint Petersburg infectieziekten als biologische wapens hebben ingezet. Het ging om respectievelijk cholera en de pest. Ook werd door de Duitsers getracht de paarden te besmetten met miltvuur.

Vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd door Japan geëxperimenteerd met een scala aan micro-organismen. Er werden gevangenen gebruikt als proefkonijnen bij experimenten met de verwekkers van o.a. pest, pokken, gele koorts, miltvuur, tyfus, tetanus en hepatitis. Hierbij lieten meer dan 10.000 mensen het leven. In 1945, na de atoombom op Hiroshima, werd gestopt met deze activiteiten.

Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog, in 1942, werd door de Britten op het Schotse eiland Gruinard geëxperimenteerd met de bacterie die miltvuur veroorzaakt. Het blijkt dat ruim veertig jaar later er nog steeds ziekmakende sporen van de miltvuurbacterie te vinden zijn op deze plek. Het eiland wordt in 1986 ontsmet met behulp van 280 ton formaldehyde. Pas in 1990 wordt de quarantaine die voor het eiland gold opgeheven.

Het pokkenvirus als biologisch wapen
Het pokkenvirus heeft ook een beruchte reputatie op dit vlak; het waren de Britse troepen die onder leiding van Sir Jeffrey Amherst in 1763 de plaatselijke indianenstammen in Pennsylvania, Noord-Amerika, voorzagen van dekens die met pokken besmet waren.

In de Tweede Wereldoorlog werd - door de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Japan - onderzoek gedaan naar de mogelijkheid het pokkenvirus te gebruiken als biologisch wapen. Ook later, tijdens de Koude Oorlog, werd deze mogelijkheid onderzocht door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie.

Voor terroristen die biologische wapens willen gebruiken is het pokkenvirus interessant genoeg: het virus is uiterst besmettelijk en wordt daardoor snel van mens op mens overgedragen. Daarbij is uit epidemieën gebleken dat ongeveer 30% van de mensen die pokken kreeg eraan dood ging. Omdat een slachtoffer in twee weken tijd ongeveer tien tot twintig andere mensen zou besmetten, zou de verspreiding zeer snel gaan. Voor meer over de ziekteverschijnselen bij pokken zie:
Pokken: de enige uitgeroeide infectieziekte

Het opgeslagen pokkenvirus: vernietigen of niet
Toen in 1980 de wereld officieel vrij van pokken werd verklaard, werd besloten dat op twee plaatsen op de wereld het levende pokkenvirus bewaard zou worden: in de zeer streng bewaakte laboratoria van het Center for Disease Control (CDC) in Atlanta, Verenigde Staten, en bij het Staatscentrum voor Virologisch en Biotechnologisch Onderzoek (Vector) in Koltsovo, Rusland. Een aantal reageerbuizen met het virus ligt hier sinds die tijd diepgevroren opgeslagen.

Tot drie keer toe is er het plan geweest om de laatste in deze laboratoria opgeslagen hoeveelheden pokkenvirus te vernietigen, zodat het virus van de aardbodem zou worden weggevaagd. In 1993, 1995 en 1999 werd het voornemen om te vernietigen telkens uitgesteld. Er zijn steeds berichten geweest over landen die het virus in handen zouden hebben en inmiddels gaan officiële instanties er vanuit dat dit inderdaad zo is.

Tegenstanders van vernietiging
Wetenschappers zoals virologen zijn het met defensiespecialisten eens dat het pokkenvirus bewaard moet blijven in levende vorm: dit voor het geval er zich toch weer pokken voordoet. Dit kan zijn doordat het per ongeluk of opzettelijk verspreid wordt, of dat het ontstaat door mutatie uit pokkenvirussen die er verwant mee zijn zoals het apenpokkenvirus.

Het Amerikaanse Institute of Medicine heeft geconstateerd dat het niet mogelijk is om nieuwe vaccins te ontwikkelen zonder het volledige virus. Er zijn wel aparte fragmenten van het DNA van het virus opgeslagen, maar daarmee kan men niet voldoende testen. Het is nodig om een nieuw vaccin tegen pokken te ontwikkelen omdat het bestaande vaccin, dat gebaseerd is op het koepokvirus, niet geschikt zou zijn voor diegenen met een verzwakt immuunsysteem, zoals mensen die een orgaantransplantatie hebben ondergaan.

Bovendien heeft dit instituut het ook over de eigenschap van het pokkenvirus alleen mensen te infecteren. Wetenschappers kunnen deze eigenschap bestuderen om meer te weten te komen over het menselijke immuunsysteem.

Voorstanders van vernietiging
Het was de Amerikaan Donald Henderson, die de wereldwijde langdurige vaccinatiecampagne van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) leidde in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, waardoor pokken als infectieziekte werd uitgebannen. Hij wil dit tot een einde brengen met de vernietiging van de laatste hoeveelheden pokkenvirus.

Een argument van voorstanders van vernietiging zoals Henderson is dat het pokkenvirus niet getest kan worden op dieren omdat het immers alleen mensen infecteert; dierproeven zijn echter nodig om een nieuw vaccin te ontwikkelen. Verder wijzen zij erop dat het virus zo gevaarlijk is dat er niet veel wetenschappers zijn die ermee willen werken in het laboratorium, zelfs al zijn de werkomstandigheden optimaal veilig gemaakt.

Wat gebeurt er als pokken nu weer zou uitbreken?
Nadat in 1965 door de WHO de wereldwijde vaccinatiecampagne werd gestart is pokken uitgeroeid. Mensen in Nederland die zijn geboren voor 1976 zijn tegen pokken ingeënt; in dat jaar werd in Nederland gestopt met vaccineren. Mensen die na dat jaar zijn geboren zijn nooit gevaccineerd en dus niet beschermd tegen pokken; zij lopen het meeste gevaar als de pokken nu weer zou uitbreken.

Maar ook voor mensen die in hun kindertijd wel zijn gevaccineerd is het nog maar de vraag of de vaccinatie nu nog wel voldoende bescherming zou geven. De verwachting is dat zij wel ziek zouden kunnen worden maar in minder ernstige mate, maar dit valt niet precies te voorspellen. Men weet niet hoelang de afweercellen actief blijven. Het kan zijn dat de effectiviteit van deze cellen na ongeveer vier jaar vermindert, maar het kan ook later zijn.

Toen pokken nog vrij voorkwam in de natuur werd het afweersysteem van mensen die gevaccineerd waren nog af en toe opnieuw geactiveerd als ze weer met het virus in aanraking kwamen. Omdat pokken nu al ruim dertig jaar niet meer voorkomt gebeurt dit laatste niet meer. Het is wel waarschijnlijk dat iedereen die ooit in zijn leven werd gevaccineerd er beter voor zou staan bij een uitbraak dan mensen die nooit gevaccineerd zijn.

Nederland heeft een voorraad pokkenvaccin, en mocht het nodig zijn dan kan de bevolking (opnieuw) gevaccineerd worden.
Het RIVM in Bilthoven is wereldwijd de enige instantie die officieel de juiste vaccinia-stam in bewaring heeft; dit is het koepokvirus dat wordt gebruikt om vaccins aan te maken.

Er is in Nederland een draaiboek voor als er zich een geval van pokken zou voordoen. Hierin staat dat de mensen die contact hebben gehad met de geïnfecteerde persoon worden gevaccineerd. Dit wordt ringvaccinatie genoemd. Het is de eerste manier om verdere verspreiding te voorkomen. Als dit toch zou gebeuren, kan men overgaan tot het vaccineren van de hele bevolking. Voor meer over pokkenvaccinatie zie: Vaccinatie: ontstaansgeschiedenis en ontwikkeling

Smallpox 2002: Silent Weapon
...is de titel van een film die is uitgezonden door de BBC. Het is een zogenaamde mockumentary: dit is een samentrekking van het Engelse 'to mock' = ergens de spot mee drijven, en 'documentary' = documentaire. Dit is een genre waarin een bepaald onderwerp - dit kan zowel fictief als echt bestaand zijn - wordt besproken zoals in een documentaire, maar waarin niets wat verteld wordt op feiten berust.

Deze film werd geproduceerd door Wall to Wall. Het onderwerp van deze film is een fictieve biologische aanval met het pokkenvirus op de Verenigde Staten. In de documentaire wordt uitgegaan van een 'worst case scenario', waarin de ziekte zich over de hele wereld verspreidt en wat de gevolgen daarvan zouden zijn.

De film werd met gemengde reacties ontvangen. Sommige critici vonden hem uitzonderlijk goed, anderen spraken van een 'zieke stunt'. Gezien de kijkcijfers bleek de documentaire zeer populair: 3.4 miljoen mensen, dat is 15% van het publiek keek ernaar.

ARABS AND ISRAEL FOR BEGINNERS, review by Ronald Bleier

ARABS & ISRAEL FOR BEGINNERS, by Ron David
Illustrated by Susan David
Writers and Readers Publishing, Inc.
New York, 1993. 210 pp.
Ron David begins Arabs and Israel for Beginners by explaining that he wants to let the reader know "where his book is heading. That way, if you consider it despicable, you can leave it in the bookstore." David's embattled stance is understandable because his book challenges the popular, pro-Israeli version of the Israeli-Arab conflict. In his view, the Palestinian Arabs, who had populated Palestine for many generations before the Jewish settlers began to arrive in the tens of thousands in the late nineteenth century, were robbed of their country by the successful Zionist effort to create a Jewish state there. Ron David's book is an attempt to tell the "real" story of the struggle for Palestine stripped of Zionist mythology which misrepresents the essential elements of how the Pales tinians lost their land.
In his review of the history of the Middle East, the author reminds us that the name "Israel" comes from Genesis in the Old Testament when Jacob changed his name to Israel after fighting with an angel and that from Jacob's twelve sons came the twelve tribes of Israel. He explains that the name Canaan, meaning "land of purple" came from the precious purple dyes that were traded in the Mediterrane an coastal plain. The author suggests an explanation for the biblical story that the Jews spent forty years in the desert after escaping from Egypt. When Moses sent spies out to the land of Canaan "their report was discouraging: 'It's full of people.'" So the Jews waited in the desert until they were strong enough militarily to conquer the native inhabitants.

The author presents a useful "Summary of Jewish Countries in the Middle East" detailing the Jewish Kingdoms from 1020 BC to 586 BC. By 6 A.D., however, the author writes, the Romans made Judah a Rom an province and although "there were a couple last gasps of Jewish revolt -- Masada and Bar Kokhba ... the Jews and the ancient Middle East had had enough of each other."

Perhaps for reasons of space -- or perhaps such a task is too complicated for the purposes of this book -- Ron David decided not to provide a similar chart of Jewish habitation in the Middle East after the fall of the Jewish kingdoms and the fall of the second temple in 70 A.D. Such a chart might have been useful if only in order to give the reader a better idea of the strength of present Jewish claims to the area.

Ron David makes a point of covering Islam in some depth. The well established Arab / Bedouin code of virtue, the muruwwah, is explained. We learn that Muhammad's inspiration came from his understanding that the wealthy and powerful merchant class were ignoring their duty to the poor, an essential tenet of the muruwwah. Perhaps because of Islam's dramatic appeal to the masses, barely a century a fter the death of Mohammad in 632, "Muslims controlled an empire that stretched from Spain to the borders of China and the Arabs were entering a Golden Age."

Some of the examples of the flowering of Arab civilization in literature, psychology, science, medicine and mathematics are detailed. It is also emphasized that Islam (which means surrender to God) nurtured and was nurtured by the cultures it embraced, especially Jewish culture. "Teaching the knowledge-hungry Muslims got the Jewish scholars' creative juices flowing. The result was a Jewish Golden Age, especially in Spain, during which doctors, poets, and scholars combined secular and religious knowledge in a way that has never been achieved since."

As Ron David tells it, the Crusades (1096 - 1270) and then the Mongol invasions (1218 - 1258) brought an end to the zenith of Arab culture. After 200 years of fighting "in their own backyards, the Arabs were all used up." At the same time, the author emphasizes the irony that "the knowledge that [the Crusaders] got from the Arabs helped them break out of the brain - dead Middle Ages into the Renaissance ..."

A crucial section of the book is devoted to the events leading up to the emergence of the State of Israel in 1948. This momentous event, a huge victory for world Jewry, is at the same time for Palestinians, al-Nakbah, the catastrophe.

THE OTTOMAN LAND CODE

The new Ottoman land code of 1850 over time led to the removal of the Palestinian peasants from their land. Previously Palestinian peasants could live on and cultivate their land and pass it on to their heirs. The new land law changed that and as a result, through land purchases, often from absentee Arab landlords in Beirut, Jewish settlers began to move Palestinian peasants off the land that they had farmed for generations.
Note Lucas Tessens (201602020): This is a difficult matter in Ron David's exposé but it is key and needs more attention than it gets: If the Jews really bought the land, the Arabs no longer owned it in a legal sense. If the French buy half of Belgium they become the legal owners. In my view it is the inequality in purchasing power that leads to desinheritance of the land and the expulsion of their former tenants/farmers. Refusing to accept this process is in fact rejecting the whole capitalist system. Or should land be excluded from the list of goods that can be bought? If the answer is 'YES' then you are in a new system.


The expulsion of Palestinian farmers by the Jewish settlers frequently led to confrontations between the two sides as early as the last decade of the 19th century. The fierce rioting of 1929 in which there were hundreds of casualties on both sides resulted in a new British policy statement in late 1930 which was meant to restrict Jewish immigration and land purchases. If the new policy had held for the long term, the Palestinians might not have lost their country. However, in only a few months, the Zionists in England were powerful enough to cause the British Prime Minister, Ramsay MacDonald, to rescind the new policy statement and revert back to the pro-Jewish policies of the Balfour Declaration (1917) which stated that the British government would "view with favor the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people ... "

The advent of Hitler in 1933 and the pro-Jewish immigration policies of the British led to the Arab revolt of 1936 - 1939. Afterwards, when the British tried to redress the balance in favor of the Arabs it became the turn of the Jews to rebel and their successful terrorist actions played a key role in forcing the British to give up their mandate in Palestine in favor of the U.N.

THE U.N. PARTITION RESOLUTION

The U.N. Partition Resolution of November 29, 1947, recommended the division of Palestine into a Jewish state and an Arab state. While the Jews hailed it as a major breakthrough, the Arabs rejected it because it gave much of what was theirs to the Jews. The Jewish community in Palestine which at that time made up about a third of the population and held less than 7% of the land, were "given" more than 50% of the area of Palestine, including prime Arab farmland in the Galilee and on the Mediterranean coast and elsewhere. Equally important, the U.N. scheme placed hundreds of thousands of Palestinian Arabs in areas that were to be controlled by the Jews. This would mean that there would be about 500,000 Arabs in a state of about 650,000 Jews -- a plan that both sides, in effect, rejected.
It is widely believed that the war between the Arabs and the Jews began with the Arab invasion on May 15, 1948, immediately after the Jews declared their state. In reality, the war actually began after the U.N. Partition Resolution, in December 1947. In this communal war the much better organized and equipped Jews captured the areas that the British were evacuating. As Israeli historian Simha F lapan writes, so successful were the Jewish forces that by the beginning of May 1948, they held most of the territory that was designated for their state by the U.N. Resolution.

The success of the Jewish campaign against the Palestinian forces may be gauged by the 300,000 Arab refugees who were forced to flee their homeland before the middle of May 1948. The situation was such an international scandal -- comparable to the ethnic cleansing in the former Yugoslavia -- that the U.S. and other countries actually entertained plans to substitute a trusteeship for Palestine rather than allow the U.N. Partition Resolution to stand. In the event, the Truman administration, with its eye on the Jewish lobby at home, withdrew its objections and was quick to recognize the new Jewish state.

When the Jewish leaders declared their new state on May 14, 1948, there were still about 400,000 Palestinians in areas that became Israel. Ben Gurion's government decided to risk war because they wished to increase their territorial gains and to cleanse the area of more Palestinians. Viewed in the light of Jewish military victories, the Arab invasion of May 15, becomes not, as pictured by the Zionists, an attempt by implacable enemy forces to drive the Jews into the sea, but rather, in large part, a pan-Arab effort to stave off further Jewish gains in Palestine and to stem the flow of even more Palestinian refugees.

Moreover, in Zionist mythology, no credit is given to Jordan, Lebanon, Syria and Egypt for sheltering and sustaining the hundreds of thousands of Palestinian refugees. Indeed Zionists frequently say that the Arab countries created and maintained the Palestinian refugee problem as a way of scoring propaganda points against Israel. It turns out that the opposite is the case. In Michael Palumbo's The Palestinian Catastrophe: The 1948 Expulsion of a People From Their Homeland (1987), evidence is presented which indicates that Ben-Gurion flatly rejected proposals by the U.S. and Syria to permanently resettle hundreds of thousands of Palestinian refugees. Palumbo thinks that Ben-Gurion's motivation was the idea that "as long as the refugee problem remained unsolved there would be tensions in the region which could eventually be used to ignite a new war of conquest."

Palumbo points to the territory that Israel conquered in 1967 in Palestine, Jordan, and Syria as evidence of Israel's expansionist program. Ron David's section on Lebanon provides more support to Palumbo's thesis as well as it adds perspective on Israel's control of its self-designated "security zone" in Southern Lebanon which it has held illegally since 1982. Ron David cites evidence from the diaries of Moshe Sharett, Israel's second Prime Minister, that as early as the 1950s, Israel was planning to destabilize Lebanon by pitting the Moslem community against the Lebanese Christians. The idea was to create a puppet state there so that Israel could control the land and water resources in the south.

In view of Zionist responsibility for the carnage and instability in the Middle East for much of this century, it's understandable that Ron David should raise the question at the end of his book of the billions of dollars in aid that the U.S. gives Israel every year. The author quotes an article by Jeffrey Blankfort in Lies of Our Times, pointing out how secretive our own media is on the issue of U.S. aid to Israel. "February 1989," Blankfort writes, "was the last time the New York Times ran a story describing Congress' role in approving aid to Israel." In a wonderful quote, Ron David writes, "I would rather flush that money down the toilet than give it to Israel.... At least when you flush money down the toilet, it doesn't hurt anybody."

Arabs and Israel for Beginners, one of a series of "documentary comic books," with its format of illustrations on every page, is easy to read and is highly recommended for those interested in a controversial and more objective point of view. Unfortunately, it is marred by a score or more of typos, frequent use of street language, and some mistakes: the 35,000 Arabs that Ron David says were expelled in the '56 war is silently corrected two pages later to 3,000 to 5,000; and "Eretz Yisrael" means not only, as Ron David has it, the biblical land of Israel but also the modern state of Israel . However, these lapses are a small price to pay for an extremely important book which challenges old assumptions on an issue that may be with us for generations despite the promise of the Oslo Accords.